म निस्वार्थी र इमानदार विद्यार्थी हुँ ।सधैं राम्रो सोच राख्नु र सत्कर्म गर्नु आफ्नो धर्म मान्छु ।सदाचार र असल संस्कारले भरिएको समाज निर्माण गर्न चाहन्छु ।आमाबुवा र गुरुजीलाई जीवनको मार्गदर्शक ठान्छु ।म निस्वार्थी र इमानदार विद्यार्थी हुँ, सधैं राम्रो सोच्छु, सधैं राम्रो कर्म गर्नु। आफ्नो धर्म ठान्छु । असल संस्कारले भरिएको समाज बनाउन चाहन्छु, आमाबुवालाई र गुरुलाई आफ्नो मार्गदर्शक ठान्छु ।म मेरा सपनाहरूलाई आफैं पूरा गर्न खोज्छु, तर मेरा समस्याहरूले मलाई पछाडि धकेलेको देख्छु।मेरो समाजको पीडा कसैले दुःखमा त कसैले सुखमा देख्छन् ।टाउकोमा हात राखेर आफैंलाई प्रश्न गर्दा जवाफ भेट्टाउँदिनँ !विषमताको गहिराइमा डुबेर हेर्दा मलाई यस्तो महसुस हुन्छ — समानताको ज्योति आफैंले प्रज्वलित गर्नुपर्छ ।जब म गरिबहरूका झुपडीहरूमा अध्यारो र चिसो देख्छु, सोच्छु कि मैले त्यो निभेको आगोलाई सल्काएर उज्यालो छर्न सक्छु।जब म समाजलाई नियाल्छु, एउटा भिन्न दृश्य पाउँछुभविष्यका कर्णधारहरू पुस्तकभन्दा चरेसको नजिक देख्छु।यो विकृतिको जिम्मेवारी समाजले पनि लिनुपर्छ भन्ने म सोच्छु।मलाई लाग्छ, म यो अन्धकार चिर्न चेतनाको दियो बाल्छु।म देख्छु मेरा विद्यार्थी भाइबहिनीहरू गरिबीको चपेटामा छन्।अब उनीहरूको उज्ज्वल भविष्यका लागि रोजगारीको अवसर सिर्जना गर्नुपर्छ।म आफैलाई देशको असल नागरिक बन्नुपर्छ ठान्छु, जसले देशलाई यो दुःख र अभावबाट मुक्त गराउन सक्छ।अस्पतालका ती बेड र भित्ताहरूमा बिरामीहरूको पीडा सुन्छु।मलाई लाग्छ म उनीहरूको घाउमा शीतल लेप बन्न सक्छु । देशमा दक्ष जनशक्तिको अभावै अभाव देख्छु, मलाई विश्वास छ म त्यो रिक्ततालाई एकदिन भर्न सक्छु।देशमा राजनीतिक अस्थिरता देख्दा आफैंलाई हारे जस्तै लाग्छ ।राजनीतिक परिदृश्य हेर्दा आफैंलाई कमजोर पारे जस्तै लाग्छ ।कहिले म न्याय र अन्यायमा कानुनको दोष देख्छु, लाग्छ त्यही कानुनलाई सुधारेर लेख्न सक्छु।कवि भागरथी धामी दार्चुला बहुमुखि क्याम्पसकी बिद्यार्थी ।